Dit stuk is een van de somberste werken van Albert Camus. Hier eindigt de absurditeit van het leven in die van de dood.

Na jaren afwezigheid keert Jan terug naar het ouderlijke huis waar zijn moeder en zuster nog wonen. Hij is inmiddels getrouwd en heeft zich voorgoed in een ander land gevestigd. Hij wil zich niet meteen bekend maken en die aarzeling wordt hem noodlottig. De twee vrouwen houden een soort van hotel open waarbij ze de gasten doden en al hun bezittingen stelen. De moeder heeft hierbij een slecht voorgevoel en als zij haar zoon instinctief herkent, poogt zij haar dochter Martha om te praten. Als zij merkt dat Martha zich niet laat vermurwen, vlucht zij in de vrijwillig gekozen dood. Martha heeft zich steeds laten leiden door hunkering naar een geluk dat voor haar belichaamd wordt door het leven in een zuidelijk, zonnig land, aan de stranden van een helderblauwe zee. Op het ogenblik dat ook bij haar de weegschaal doorslaat en zij alles, ieder sprankeltje menselijkheid opoffert aan dit verre ideaal, is zij keihard geworden. Zij zegt 'ja' tot het aards geluk, maar 'nee' tot haar medemensen. Haar zelfmoord is de consequentie van haar nihilistische houding. Maria, de vrouw van Jan, is de waanzin nabij. Zij smeekt God om hulp en medelijden, het antwoord is echter negatief.