Rijdend op de rijksweg Nieuwpoort-Veurne ziet ge aan uw linkerkant het geblokte witte kerktorentje, waarop een reuzegrote haan staat te draaien in de wind. Dat is Westhoeke, een klein dorpje in Veurne-Ambacht, waar het nog goed wonen is. Maar onlangs werd het gefusioneerd met Veurne en daarmee zijn de Westhoekenaars niet zo gelukkig. Het dorp sterft langzaam uit… het is er niet meer als vroeger. Toen waren er vier café's en 't volk liep van 't ene naar 't andere. G'had d'Helle, den Hemel, de Krone en de Leeuw… Ieder café had zijn kaartersclub en in de Krone stond er een bliljart. Er waren vier vogelpikclubs, twee spaardersclubs en één fanfare. En iedere club had zijn jaarlijkse souper. Maar nu is het triestig gesteld. De Hemel is gesloten, juste lik De Krone en De Leeuw. Zulma is verhuisd naar Veurne waar ze een café heeft vlak achter 't stadhuis. De school telt nog één leerling: Jeanke van Pros van 't Wittehuis. Nog een geluk dat Jeanke niet van de slimste is en dat hij over ieder studiejaar er twee doet. De zondag zitten er nog twintig mensen in d'hoogmis en in de vroegmis één. Nog een geluk dat Filomene, de kwezel, naar al de missen gaat. 't Is ook jaren geleden dat er nog een trouw was in Westhoeke. De paster kent zelfs de ceeremonie niet meer. d'Oude gaan dood en de jonge verhuizen en zo worden er geen kinderen meer gekocht. 't Scoole gaat om zeep, de garde moet geen processen meer geven, de koster moet geen trouws meer spelen… Gelukkig is Wieten er nog, de waard uit café 'd Helle, die den besten trappist schenkt van de hele streek. De weinig dagelijkse klanten: de koster, de meester, Miel en Wizze, besluiten er wat aan te doen en Westhoeke weer te maken gelijk vroeger. De koster heeft een plan, maar zijn gedachten zijn zondig, een plan dat niet zuiver op de graat is, een plan dat moet uitgewerkt worden in al zijn finessen.